nut_themad

เคยได้ยินมาว่าคอนโดมิเนียมมีระยะเวลาอยู่ 30 ปี แล้วหลังจากนั้นต้องทุบทิ้ง (เพราะเรื่องเกี่ยวกับโครงสร้างของตึกสูงที่อันตรายเกินไป) จริงหรือไม่ครับ แล้วกรรมสิทธิ์ในที่ดินผืนนั้นล่ะครับจะทำอย่างไร

สมมุติว่าคอนโดถล่มลงมาจากการใช้งานเป็นเวลานาน 50-60 ปี หรือจากภัยธรรมชาติต่างๆ เช่น แผ่นดินไหว ถ้าเป็นบ้านเรายังเหลือที่ดิน แต่เมื่อเป็นคอนโด เรามีสิทธิ์ในที่ดินนั้นอย่างไรครับ เช่น แบ่งขายที่ดินอันน้อยนิดได้หรือไม่ หรือนำที่ดินอันน้อยนั้นไปยื่นกู้เงินจากธนาคาร หรือใช้เป็นหลักทรัพย์ค้ำประกันใดๆ ได้หรือไม่ครับ

รถยุโรปส่วนใหญ่ ศูนย์เค้าบอกให้เติมเบนซิน 95 เท่านั้น แถมกำชับว่าห้ามเติมอย่างอื่นเด็ดขาด ทว่าปัจจุบันหาสถานีบริการน้ำมันที่ขายเบนซิน 95 ยากขึ้นทุกวัน ถ้าวันไหนจำเป็นจริงๆ เราเติมอย่างอื่นแทนได้ไหมครับ แล้วควรเป็นชนิดใด ขอเหตุผลด้วยนะครับ

เสาร์ที่ผ่านมาเล่นเอาเกือบตายเลยครับ น้ำมันสำรองเกือบหมดถังเลย

ถ้าผมทำหน้า web ให้เหมือนกับการเปิดนิตยสารตามปกติ โดยที่สามารถ download เป็น pdf file ไป print หรือเปิดเองได้ด้วย

คุณคิดว่าจะมีสมาชิกที่แวะเวียนเข้ามาใช้เป็นประจำมากน้อยขนาดไหนครับ (อย่าเพิ่งนึกถึง content นะครับ ผมแค่อยากให้พิจารณากันแต่เรื่องของวิธีการครับ)

ในประเทศหรือต่างประเทศก็ได้ครับ จะเป็นที่ยังมีอยู่หรือสูญพันธ์ุไปแล้วก็ไม่ว่ากันครับ

แนวไหนก็ได้ครับ อยากได้ข้อมูลไปประเมินบางอย่างครับ

ที��อยากทราบด้วยคือ บ.ก. มีอิธิพลต่อการเลือกซื้อมาอ่านมากน้อยแค่ไหนครับ

ฝันอยากทำนิตยสารมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วครับ

ผมว่าผมพอทำได้ ด้วยวัยวุฒิและคุณวุฒิ

แต่ผมไม่เป็นที่รู้จักในวงกว้างครับ

โดยเฉพาะสื่อสาขาบันเทิง

ผมซื้อหนังสืแนวซุบซิบดารามาอ่านบ้างเหมือนกัน เป็นครั้งคราว แต่ผมรับไม่ค่อยได้กับคำศัพท์ที่เค้าเลือกมาใช้ ผมว่าผมไม่ได้ดัดจริตนะครับ แต่มันต่ำมากๆ และไม่ให้เกียรติใครเลย ทั้งคนที่ถูกกล่าวถึง และแม้แต่คนอ่านที่เสียเงินซื้อหนังสือของเขา

พอรู้ล่ะครับว่่าพาดหัวมันต้องแรง แต่มันก็ต้องมีขอบเขตซิครับ

เด็ก 11-12 ซื้อไปอ่านบ่อยๆ พวกเขาจะกลายเป็นคนที่พูดจาระรานและหยาบคายไปโดยไม่รู้ตัว ผมว่าน่าจะมีใครมาตรวจสอบและแบนกันบ้างนะครับ เหมือนวงการภาพยนตร์ที่เค้าแบนหรือเซ้็นเซอร์ส่วนที่ไม่เหมาะไม่ควรออกน่ะครับ

แล้วถ้าจำเป็นต้องไปหาทันตแพทย์ อยากทราบว่ามีที่ไหนที่ไม่เจ็บบ้างครับ แล้วการทำฟันเค้าสามารถที่จะวางยาสลบได้มั้ยครับ

1. มีอาการกระตุกบริเวณขากรรไกรบ่อยครั้ง

2. มีตุ่มเล็กๆ คล้ายสิวเสี้ยนขึ้นรอบดวงตา

3. เล็บมี 2 ชั้นและค่อนข้างเปราะบาง

4. มีสิวขึ้นที่บริเวณหนังศีรษะ (และหลังจากไปแกะมัน มันก็กลายเป็นแผลหายยาก)

5. ถ่ายหนักบ่อยครั้งต่อวัน แม้ว่าจะรับประทานอาหารอ่อนๆ ก็ตาม

6. มีก้อนคล้ายซีดเม็ดเล็กๆ ขึ้นที่หู

7. ปวดเมื่อยหลังมากๆ โดยเฉพาะเมื่อตื่นนอนตอนเช้า

8. สำรอกออกมาทุกเช้าหลังตื่นนอน คล้ายกับเป็นน้ำย่อยหรือน้ำลายนี่แหละครับ โดยไม่มีเศษอาหารออกมาแต่อย่างใด

ทั้งหมดนั้นผมเป็นหมดเลยครับ

แล้วมีอาการบ่งชี้เตือนให้เรารู้ตัวเนิ่นๆ หรือไม่ครับว่าเราเสี่ยงต่อการที่เส้นเลือดในสมองจะแตก

เผอิญเมื่อเย็นวานเพื่อนผมคนหนึ่งทักขึ้นมาครับ เค้าบอกว่าสังเกตผมจากลักษณะการเขียนหนังสือ (ดูจากท่าทางและลักษณะของกระดูกในการนั่งเขียน รวมถึงน้ำหนักในการเขียนหนังสือของผมที่กดดินสอหนักมากและเขียนเร็ว) เค้าแนะนำให้ผมนอนให้มากขึ้น หัวเราะให้บ่อยๆ แ��ะพยายามเลี่ยงความเครียด จริงไหมครับ

ส่วนตัวเคยคิดว่ากีฬาต้องใช้เรี่ยวแรงในการแข่งขัน ส่วนเกมเน้นความบันเทิง แต่ปัจจุบันผมเห็นเกมบางชนิดถูกยกระดับให้เป็นกีฬา เช่น หมากกระดาน Scrabbles Crossword Sodoku ฯลฯ

แล้ว scope ของคำว่าวัฒนธรรมของเค้ากว้างหรือแคบแค่ไหนครับ เพราะผมรู้สึกว่าของไทยเราเนี่ย คำว่าวัฒนธรรมมันแคบและเป็นแนวอนุรักษ์ แนวพื้นบ้านซะมากกว่าครับ ทั้งๆ ที่คำว่าวัฒนธรรมนั้นเป็นคำที่กว้างมากๆ สำหรับผม คอมพิวเตอร์ก็เป็นวัฒนธรรม กาแฟกระป๋องก็เป็นวัฒนธรรม ไอพอดก็เป็นวัฒนธรรม ฯลฯ

กว่า 10 ปีก่อนผมเคยอ่านนิตยสารเล่นหนึ่งชื่อว่า Futurist เป็นนิตยสารของนักคิด นักวิชาการ ที่รวมความก้าวหน้าและไอเดียต่างๆ ที่ล้ำหน้ามานำเสนอ จำได้เล่มนั้นเป็นฉบับ Thinking Like A Genuious แล้วมีคำถามที่ผมตั้งเป็นกระทู้นี้แหละครับ ปรากฏว่ามีคำตอบมากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะพอสมควรครับ แล้วจะลองมาเฉลยกันว่าอัจฉริยะเค้าหาคำตอบกันอย่างไรบ้าง

จนตัวของคุณจะภาคภูมิใจในตัวเองไปตลอดชีวิต

ผมหมายถึงความกลัวแบบที่ไม่เกี่ยวกับไสยศาสตร์หรือการกลัวบาปนะครับ ยกตัวอย่างเข่น อยากเดินทางไปที่ๆ คนไม่ค่อยไปกัน อยากดินแดนหรือวัฒนธรรมที่ต่างออกไปจากเราหรือที่เราเคยเจอ แต่กลัวโน่นกลัวนี่ กลัวว่าจะโดนปล้น กลัวว่าจะโดนหลอก กลัวว่าจะสื่อสารกับคนที่นั่นไม่รู้เรื่อง ฯลฯ

โดยส่วนตัวยอมรับเป็นคนที่มีอีโก้สูงมากคนหนึ่ง แต่ผมรู้สึกว่ามันเหมือนหลักในชีวิต คล้ายจะเป็นอุดมการณ์ในการใช้ชีวิต ที่เราต้องยึดเกาะกับมันไว้ (โดยไม่ทำให้คนอื่นเสียหาย) ให้ดี มันเหมือนสมมุติฐานในชีวิตครับ แล้วเราเดินทางค้นหาตามสมมุติฐานนั้นครับ ไม่รู้คนอื่นคิดกันอย่างไร

เลือกแบบที่เราชอบโดยไม่ต้องไปสนใจว่าเค้าจะชอบหรือเปล่า

เลือกแบบที่คิดว่าเค้าคงชอบ (แต่ก็ไม่แน่ใจว่าชัวร์มั้ย แถมเราเองก็เฉยๆ)

เลือกแบบที่ร้แน่ๆ ว่าเค้าชอบ (แต่เราไม่ชอบมันเสียเลย ให้ตาย)

หรือเลือกที่จะตะล่อมถามเค้าก่อนว่าชอบอะไร อยากได้อะไร

4 ปีถึงจะมีสักครั้ง เป็นผมคงลงทุนหน่อยให้มีราคากว่าวันเกิดของคนอื่นๆ หรือถ้าเค้าเป็นคนพิเศษผมก็คงเตรียมการใหญ่ไว้รอ surprise สักหน่อย เต็มที่ ไม่มีอั้น (เพราะผมคงมีเวลาวางแผนและเตรียมความพร้อมตั้ง 4 ปี เก็บเงินแค่วันละบาทยังได้ตั้ง 1460.-)

เน้นแบบการลงทุนของคนธรรมดาสามัญนะครับ เพราะฝากแบงค์ก็งั้นๆ ซื้อทองก็ไม่ค่อยเวิร์กแล้ว โดยส่วนตัวคิดว่าน่าจะเป็นธุรกิจเล็กๆ แบบครอบครัว ซื้อมาขายไป หรือสร้างสรรค์ขึ้นมาเองนะครับ เพราะได้ผลตอบแทนเป็นเงินสดทันใจ แถมปรับตัวรับสถานการณ์ได้ทันท่วงทีดี เช่น เปิดร้านอาหารเล็กด้วยการแบ่งบางส่วนของบ้านมาปรับเปลี่ยนเป็นร้านอาหารในหมู่บ้าน มีเมนูไม่มากแต่ต้องอร่อยทุกอย่าง มี service mind คอยจดจำความชอบของลูกค้า

แล้วคุณมีไอเดียกันอย่างไรบ้างครับ แชร์กันหน่อยก็ดี