คุณคิดว่าการมีอีโก้ในตัว ดีหรือเสียมากว่ากัน

ซิกมันด์ ฟรอยด์ ( Sigmund Freud ) บิดาของกลุ่มทฤษฎีจิตวิเคราะห์ และเป็นผู้ตั้งทฤษฎีที่เกี่ยวกับบุคลิกภาพ เรียกว่า “ทฤษฎีจิตวิเคราะห์เกี่ยวกับบุคลิกภาพ” ( psychoanalytic theory of presonality ) ได้บัญญัติศัพท์เฉพาะขึ้นมาเพื่ออธิบายโครงสร้างบุคลิกภาพว่า ประกอบด้วยองค์ประกอบที่เป็นระบบ 3 อย่าง คือ อิด ( id ) อีโก ( ego ) และซุปเปอร์อีโก ( superego ) ระบบทั้ง 3 อย่างนี้จะรวมกันเข้าเป็นโครงสร้างของบุคลิกภาพ

1. อิด ( Id หรือ libido ) หมายถึง แรงขับทางร่ายกายที่กำกับบุคคลให้กระทำการต่าง ๆ ซึ่งติดตัวมาตั้งแต่เกิด และเป็นตัวกระตุ้นที่ค่อนข้างรุนแรง อันเกิดจากภาวะของจิตไร้สำนึกเปรียบได้กับกิเลส ตัณหา หรือโลภ ที่ยังไม่ได้รับการตอบสนอง อิดจึงเป็นแรงกระตุ้นดิ้นรนขวนขวายที่จะประพฤติปฏิบัติ ไปตามหลักที่เรียกว่า “หลักแห่งความพอใจ” ( pleasure principle ) นั่นคือ เพื่อหลีกเลี่ยงความเครียด ( avoid tension ) และแสวงหาความพึงใจในทันที เพื่อว่าความรู้สึกและอารมณ์ที่จะได้รับเป็นไปในทางบวก

2. อีโก ( Ego ) หมายถึง จิตที่รู้สำนึก ที่ก่อตัวและพัฒนาขึ้นมาเมื่อเด็กเจริญเติบโต เป็นส่วนที่เกี่ยวข้องกับการรับรู้ และความรู้สึกนึกคิด จากการเรียนรู้และประสบการณ์ที่สั่งสม จึงทำให้อีโกได้รับการพัฒนาจนทำให้บุคคลมีความสามารถ ในการคิดที่อยู่ในวิสัยแห่งความเป็นจริง ( realistic thinking ) รวมทั้ง มีความสามารถเผชิญกับสิ่งแวดล้อมได้อย่างเหมาะสม รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควรกระทำ จึงทำหน้าที่เสมือนหนึ่งเป็นนักบริหารหรือเป็นผู้จัดการของอิด ( a manager for the id ) โดยอีโกจะเป็นผู้เลือกกลยุทธ์ที่เหมาะสม เพื่อสนองความต้องการตามสัญชาตญาณให้เกิดความพอใจ โดยยึดถือความเป็นจริงมาเป็นเกณฑ์ในการพิจารณา เนื่องจากจิตได้กำหนดความต้องการขึ้นมากจนเกินไป อีโกจึงจัดลำดับความสำคัญให้อยู่ในวิสัยที่สามาร��จัดการได้ โดยยึดถือความสำคัญของความต้องการแต่ละอย่างเป็นหลัก รวมทั้งคอยขัดขวางยับยั้งควบคุมให้อิดแสดงออกที่เหมาะสม (

3. ซุปเปอร์อีโก ( Superego ) หมายถึง องค์ประกอบส่วนที่สามของบุคลิกภาพเป็นส่วนของจิตที่เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนของศีลธรรมจรรยา และระเบียบประเพณีของสังคม หรือเป็นมโนธรรมที่อยู่ในจิตของแต่ละบุคคล อันเกิดจากการเลี้ยงดูอบรมของครอบครัวและสังคม สามารถแยกออกได้ว่าอะไรคือ ความถูกต้องและเป็นสิ่งดีงาม อะไรควรหรือไม่กระทำ จึงทำหน้าที่ตรวจสอบและควบคุมทั้งอิดและอีโก เพื่อให้อีโกประพฤติปฏิบัติให้อยู่ในทำนองคลองธรรม เป็นที่ยอมรับของสังคม ไม่ปฏิบัติตามที่จิตเรียกร้องทุกอย่าง

ดังนั้น จึงเห็นได้ว่า การปฏิบัติการของอีโกของคุณ จึงเป็นการปฏิบัติตามหลักที่เรียกว่า “ หลักแห่งความเป็นจริง ” ( Reality principle ) นั่นคือ ความสามารถที่จะเลื่อนเวลาปลดปล่อยความเครียดออกไปได้ จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม

อีโก้ในความหมายทางดีคือการมั่นใจตนเองมีอุดมการณ์ที่มุ่งมั่นในการทำสิ่งใดๆในชีวิตให้สำเร็จ

อีโก้ในทางไม่ดีก็คือการเอาแต่ใจตนเองขาดมนุษยสัมพันธ์หวังแค่เป้าหมายสำเร็จไม่สนใจว่าจะต้องข้ามหัวหรือทำร้ายผู้อื่นใด

ขอแต่สำเร็จสมกับเป้าหมายที่ตั้งใจไว้เป็นพอ

โดยส่วนตัวคิดว่าดีนะคะ..ทำให้เราทำสิ่งที่ตั้งเป้าหมายไว้สำเร็จ

แต่ต้องมีจริยธรรม คุณธรรม และเป็นคนดีด้วยค่ะ อีโก้นั้นถึงจะดี

อาจจะไม่เรียกอีโก้ค่ะ คุณมีความภูมิใจในตัวเองมาก และยึดมั่นความสุขในความภูมิใจนั้น เพราะมันอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้คุณรู้สึกมีความสุขในโลกใบนี้ แต่การสรรหาต้องทำเรื่อยๆ ต้องเพิ่มเรื่อยๆ ระวังอยู่อย่างนะ ถ้ามีบุคคลที่เหนือกว่าคุณจะรับไม่ได้ และเมื่อมีวันนั้น ซึ่งต้องมีแน่ๆคุณจะสูญเสียอย่างสูง เพราะฉะนั้นอยากให้ปล่อยวางบ้างและไว้ใจผู้อื่นบ้าง เร่มเสียแต่ตอนนี้นะคะ

ก็ขอยอมรับเหมือนกันค่ะ ว่าเราก็เป็นคนนึงที่มีอีโก้อยู่ในตัว

โดยส่วนตัวก็ใช่ค่ะ เราเป็นเป็นคนเรียบร้อย อ่อนน้อมถ่อมตน

แต่อีกด้านหนึ่ง เราก็มี"มาด"ของเราด้วยเช่นกัน

คนเรานะคะ เรื่องอ่อนน้อมถ่อมตนมันก็ดีค่ะ

แต่หากมีเยอะเกินไป มันก็กลายเป็นเหมือนคนที่หงอ กลัวชาวบ้านเค้าเกินไปด้วย (ทั้งๆที่จริงๆอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้)

แต่สภาพที่คนภายนอกเค้าเห็นมันก็สร้างความรู้สึกนั้นได้เหมือนกัน

ดังนั้น เราคิดว่า คนเราควรมีอีโก้ไว้ในตัวเองบ้าง

แต่การแสดงออกนั้น ควรอยู่ในขอบเขตที่เรียกว่า "กำลังดี"

ไม่ได้เป็นการทำร้ายตัวเอง หรือทำร้ายใคร

สร้างแล้วมีแต่ยกระดับตัวเองในสายตาคนอื่น อะไรแบบนี้จะดีที่สุดค่ะ : )

ถ้าคิดว่ามันเป็นหลักà��€à¸à¸“ฑ์ที่ดีสำหรับตัวคุณ

คุณก็ทำไปเถอะค่ะ แต่ควรให้มันอยู่ในระดับ

ของความพอดี ไม่เดือดร้อนคุณ ไม่เดือดร้อนใคร

ทำแล้วสบายใจ ชีวิตราบรื่นเป็นสุขย่อมดีที่สุดค่ะ

แต่เมื่อไหร่ที่ความมีอีโก้ของคุณอาจทำให้คนอื่นเกิดอาการ

ไม่พอใจข้างในลึกๆ แล้วล่ะก็...คำว่าอีโก้ของคุณนั่นแหละ

ที่จะกลับมาทำร้ายตัวคุณเองค่ะ...

ความภูมิใจในตนเอง

เป็นภาวะปกติ

ของคนปกติ

ระดับที่ปลอดภัย

เรียกว่าเป็นตัวของตัวเอง

มากกว่านั้นเรียกว่าหลุดโลก

ความไม่ภูมิใจในตนเอง

เป็นภาวะของคนปกติ

ที่ผิดปกติ

ระดับที่ปลอดภัย

เรียกว่าสำนึก

ถ้ายิ่งกว่านั้น

เรียกว่าคลุ้มคลั่ง

อะไรก็ตามที่ยังต้องเกี่ยวโยงกับสิ่งอื่นๆอยู่

อะไรที่ว่าเหล่านั้นมันมีจุดที่พอดี

ซึ่งต้องคอยปรับคอยจูนให้มันอยู่ตรงนั้นเสมอ

และมันก็จะกลายเป็นสิ่งที่"ดีมากกว่าเสà��µà¸¢"

ถ้ามันอยู่ในกรอบตามสิทธิและหน้าที่ของคุณ ก็คงไว้เถอะค่ะ ไม่มีอะไรเสียหาย เว้นแต่ถ้ามันมากเกินไป อาจทำให้คุณเป็นคนที่ทุกข์มากกว่าสุข ก็คงต้องปล่อยวางบ้าง ในโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอกค่ะ มันเป็นไปไม่ได้ เว้นแต่เรื่องเป็นไปไม่ได้เท่านั้น จริงๆ